Ik dacht dat ik een mooie uitspraak van Loesje had gevonden om over te schrijven. Stof tot nadenken dus, wie ben ik eigenlijk en wanneer kwam ik mezelf tegen. Er kwam van alles langs maar niets leidde tot een zinnig schrijfsel, mijn hoofd leek leeg te zijn, geen inspiratie. Niet dat ik mezelf niet regelmatig ben tegengekomen in mijn leven, maar juist dat zoeken naar voorbeelden leek een aanslag op mijn zelfvertrouwen. Wie ben ik eigenlijk, en ben ik wel wie ik wil zijn? Waar gaat het met mijn leven naar toe en durf ik mijn dromen te leven. Al dat soort gedachten en gevoelens vielen over me heen en ik voelde me wiebelig worden. Wie denk ik wel niet dat ik ben om hier iets zinnigs over te kunnen zeggen? En toch ga ik het proberen!

Jezelf tegenkomen, wat betekent dat voor jou

Voor mij betekent dat het overschrijden van mijn grenzen. De eerste keer dat ik mezelf tegenkwam had ik nog geen flauw idee dat ik grenzen had, laat staan dat ik er over heen kon gaan. Ik voelde me moe en lusteloos, had lichamelijke klachten, angstgevoelens, leegte en weinig tot geen verbinding met mijn lijf. Ik leefde voornamelijk met mijn hoofd, dacht dat je daarmee alles kon oplossen. Uiteindelijk gaf datzelfde lichaam de grens aan, stop, dit kan niet meer. Burnout, overspannen, overwerkt, je kunt er allerlei etiketten opplakken maar de inhoud is hetzelfde. Je hebt jezelf opgesoupeerd, de koek is op. Misschien herken je er iets in van jezelf, en hoewel ieders verhaal uniek is, zijn er vaak ook veel overeenkomsten. Eén ding is voor iedereen gelijk, elke crisis vraagt om verandering, om aandacht voor dat deel van jou waar je voor wegloopt, om een pauze, een heroriëntatie op je kijk op het leven. Alles wat er gebeurt in je leven wil gezien en gevoeld worden, dat noemen we verwerken, en daar zit niet voor niets het woord “werken” in. Doe je dat niet, dan “bewaart” je systeem dat voor een later moment en dan krijg je het met rente terug. Gelukkig is ook elke crisis een kans, een kans om het anders te gaan doen.

Jezelf zijn, wat is dat

Soms vind je er de tijd niet voor, ben je te druk met andere belangrijke dingen. Helemaal niet erg, als het maar geen gewoonte wordt om niet te luisteren naar de signalen van je lijf. Hoofdpijn, niet altijd gelijk een paracetamolletje maar ook eens de tijd nemen om uit te rusten, om te kijken naar wat je op dat moment eigenlijk nodig hebt. Misschien een wandeling, een stukje lezen, muziek luisteren of wat dan ook. Of bij onrustgevoelens, gelijk je telefoon pakken, iemand bellen, gaan hardlopen of naar de sportschool, hard aan het werk gaan. Ga in plaats daarvan eens even zitten met dat wat je voelt. Mag het er zijn, mag het gezien worden. Bouw rustmomenten in, kleine breaks waarin je even tijd neemt om aandacht te hebben voor jezelf. Bedenk waar je blij van wordt en ga dat doen. Het zal je verbazen wat het met je doet als je iedere dag bewust iets leuks doet voor jezelf. Het hoeven geen grote dingen te zijn, een kopje koffie met aandacht opdrinken, muziek luisteren, een stukje lopen, een vriendin bellen, een kaartje sturen. Door die aandacht wordt het gaandeweg steeds duidelijker wat jij nodig hebt om je goed te voelen. En dat is denk ik wat er wordt bedoeld met jezelf zijn, op goede voet staan met jezelf. Daardoor ga je merken dat je meer bent dan je werk, dan je sport, dan moeder of partner. Je ontdekt gaandeweg die diepere stroom in jezelf, dat deel waarin je je verbonden voelt met alles wat leeft. En dan ligt overal een stukje geluk voor het grijpen; het zien van een zonsondergang, een bloem, een huppelend kind, een lekker ijsje, een drankje op een terras. Het leven is zo gek nog niet!

Als je bovenstaand figuur goed bekijkt dan zie je dat het hoofd al verder is dan de romp. Als we haast hebben helt ons bovenlichaam naar voren, we reiken verder dan het punt waar we ons bevinden. Misschien denk je, nou, dat is niet op mij van toepassing, ik heb niet zo’n haast. Leuk om dan eens op te letten of het echt zo is. Kijk is naar jezelf als je een stukje loopt voor je plezier, of om de hond uit te laten. Hoe loop je dan? Staat je hoofd recht boven je romp? Zo niet, kijk dan eens wat voor verschil je voelt als je bewust ietsje langzamer gaat lopen dan je eigenlijk zou willen. Wat verandert er dan in je beleving van het moment? Groot kans dat je merkt dat je bezig bent met allerlei dingen behalve met het nu. Je maakt misschien al plannen voor volgende week of denkt aan alles wat er achter je ligt. Doe de proef op de som en loop eens met aandacht voor de plek waar je je voeten neerzet en neem dan waar wat er gebeurt in je lijf. Dat wat je aandacht geeft groeit. Geef je je aandacht aan wat er nu gebeurt, dan ben je wat je noemt “mindful”, en mindful zijn geeft rust in je hoofd en in je lichaam.

Het doel van de haast

Wat maakt nu dat ons hoofd zo vaak al verder is dan ons hart? Het hoofd is vol gedachten, en zoals je waarschijnlijk wel gemerkt hebt, heel vaak dezelfde gedachten. Het lijkt of we rondjes draaien, en jammer genoeg zit er geen uit knop op. Laten we eens een voorbeeld nemen. Ik kijk in mijn agenda en zie dat de volgende week stampvol staat met van alles. In mijn hoofd ontstaat lichte paniek, hoe ga ik dat allemaal redden? Mijn gedachten draaien steeds hetzelfde rondje, druk, druk, druk, opschieten, opschieten. Ik kom in een soort alert stand, als ik ’s nachts wakker wordt denk ik meteen aan alles wat ik nog moet. En overdag sta ik in een soort overlevingsstand, ik doe wat ik kan, maar in wezen ben ik niet er niet echt, ik speel de rollen die van mij worden gevraagd. Waarvoor dient dan toch die haast, wat maakt dat ik mijzelf dat allemaal opleg? Onder die haast hou ik van alles verborgen, want wie of wat ben ik nog als ik dit allemaal niet meer doe? Als ik niet voldoe aan waar iedereen inmiddels op rekent, ben ik dan nog wel geliefd, tel ik dan nog mee?

Een ander voorbeeld: Ik heb een lege agenda, en in mijn hoofd ontstaat weer dezelfde lichte paniek. Hoe ga ik de tijd vullen, hoe kom ik al die uren en dagen door? Ik gedachten zie ik het al voor me, doelloos en alleen, een zinloze toekomst. Ik haast me om mezelf op andere gedachten te brengen, niet aan denken, pak maar snel een boek of de ipad, ga op zoek naar al mijn virtuele vrienden en doodt daarmee de tijd. Ondertussen heeft de angst me te pakken, wie zit er nog op mij te wachten, voor wie ben ik nog belangrijk?

Al die gedachten en oordelen over onszelf, die houden we in stand door er steeds mee door te gaan.

De kalmte van het hart

Hoe komen we los van die cirkels van zinloze gedachten en patronen van altijd maar doorgaan of niet aan de gang kunnen komen. Eerst en vooral helpt het om te zien waar je mee bezig bent, wat is jouw denkpatroon, waarin zoek jij het? Ik ben zelf iemand van de hurry, van het opschieten. Het opschieten helpt mij om niet na te hoeven denken over wat ik echt met mijn leven wil, het houdt me weg bij mijn verlangen. Hoe dom zal je denken, wie houdt zichzelf nu weg bij het verlangen. Maar ja, je verlangen leven, dat houdt ook in dat je uit je comfortzone moet, dat je uitdagingen moet aangaan. En dat is nu net wat ik lastig vind, ik wil wel graag mijn verlangen leven maar dan met een soort zekerheid vooraf dat het lukt. Herken je dat? Wat mij helpt om los te komen uit die zinloze cirkels is bijvoorbeeld een stukje wandelen op de Lemelerberg. Wandelen met aandacht. Ik kom dan anders thuis, meer op  mijn gemak, dichter bij wie ik ben. Door dat wandelen kan ik weer tanken uit de kalmte van mijn hart, kom ik weer op het spoor wat een volgende stap kan zijn. Maar ook het lezen van een boek, het luisteren naar muziek of buiten zitten en gewoon luisteren naar de vogels, allemaal middelen om weer beter in contact te komen met wie je bent en om te weten wat je volgende stap zal zijn. De beste remedie is om erover te praten, te vertellen wat je bezighoudt, waar je bang voor bent of waar je naar verlangt. Je zult versteld staan hoe herkenbaar het is voor anderen. Je kunt er dan samen grapjes over maken en zo elkaar helpen om steeds weer een stapje verder te komen.

Volg je hart, want dat klopt!

De groep waar je bij wilt horen moet je zelf creëren

Als je naar deze groep bijen kijkt en je past bovenstaande tekst toe, wat zie je dan? Wat doet de bij om erbij te horen? Ik heb niet zoveel verstand van bijen, maar ik weet wel dat ze heel goed kunnen samenwerken. Elke bij weet precies wat haar of zijn taak is doet trouw wat er wordt gevraagd. Daardoor zijn ze een hechte groep. Veel mensen vragen zich regelmatig af of ze er wel bij horen. En dat kan dan gaan over familie, vrienden, collega’s en nog veel meer verbanden waarin we leven. Als we het gevoel hebben er niet bij te horen geeft ons dat vaak veel onrust. Als je bijvoorbeeld ergens binnenkomt voel je je bekeken of als er iemand in je buurt lacht denk je al snel dat ze het over jou hebben. Vaak merk je zelf al wel aan je houding dat je wat in elkaar kruipt, je probeert jezelf klein te maken zodat je zo min mogelijk opvalt. Het kan ook zijn dat je heel anders in elkaar zit en jezelf juist groot maakt, een stoere opmerking maakt of iemand anders op de hak neemt. Op die manier probeer je dan te verbloemen dat je je eigenlijk niet op je gemak voelt. Voor beide reacties geldt dus dat je niet gewoon bij jezelf kunt blijven, dat je een andere houding aanneemt.

Verder kijken dan je neus lang is

Een andere houding aannemen betekent letterlijk dat je op dat moment jezelf in de steek laat. Je probeert te ontsnappen aan iets waar je bang voor bent. Eigenlijk steek je je kop in het zand, je kunt of wilt niet “gezien” worden. Ga in gedachten maar eens terug naar zo’n moment waarin je niet op je gemak was. Als je zo’n moment voor ogen hebt, kijk dan of je het opnieuw kunt beleven, alsof het nu gebeurt. Leef je helemaal weer in de situatie in. Waar was je, wie waren erbij, wat ging er door je heen? Als je merkt dat je er helemaal “in” zit, let dan eens op waar je ademhaling zit. Groot kans dat ie heel hoog zit, dat je niet door kunt ademen naar je buik. En let ook eens op hoeveel je nog voelt van je lichaam, heb je nog contact met je voeten of zit je vooral in je hoofd? Klopt je hart wat sneller of voel je druk op je borst? Observeer jezelf nauwkeurig, probeer zoveel mogelijk gewaar te worden zonder dat je daar een oordeel over hebt. Denk niet: “wat stom” of iets dergelijks, kijk alleen maar. Alleen al door je er bewust van te zijn zal er iets veranderen.

Werken aan een andere manier van erbij horen

Nu je weet wat er gebeurt kun je wellicht beter begrijpen waarom je soms het gevoel hebt er niet bij te horen. De mensen bij wie je op dat moment bent zien jou helemaal niet want jij bent er zelf niet bij. Ze zien een karikatuur van jou en niet de prachtige mens die je eigenlijk bent. Op het moment dat jij stopt met iemand anders te spelen zul je versteld staan wat er gebeurt. Ik hoor je al denken, ja hoor, dat is gemakkelijk gezegd, maar hoe pak ik dat aan? Het eerste en belangrijkste punt is dat je eerlijk naar jezelf durft te kijken, welke houding neem jij aan als je iets lastig vindt. De volgende stap is dat je erover gaat praten, vertel wat je lastig vindt en ook dan zul je weer gek opkijken hoeveel begrip je krijgt. Begin eerst met iemand die je vertrouwt, vertel waar je mee bezig bent. Als je eenmaal de smaak te pakken hebt zal je merken hoe fijn het is om jezelf te kunnen zijn. Je gaat merken dat mensen je nu wel zien staan, je mening vragen, omdat je zichtbaar bent geworden. Je hoeft dan geen rol meer te spelen en kunt overal je plek innemen. En zo creëer je gaandeweg zelf de groep waarin je je thuis voelt, waarin je erbij hoort!

De kameleon, dat herinnert me aan de boeken die ik vroeger op school zo graag las! En ja, daar begon het ook al voor mij, me aanpassen. Me zo gedragen als ik dacht dat er van me werd gevraagd. Want dat was hoe het mij is geleerd, en hoe het mij is voorgedaan. Ik had liefdevolle ouders die mij altijd veel vertrouwen hebben gegeven en hoe waardevol is dat! Tegelijkertijd kreeg ik, vooral van mijn moeder, het voorbeeld om vooral niet te vertellen wat er in je omgaat. Wel veel praten maar weinig zeggen…. Als er bijvoorbeeld ruzie was dan werd dat niet uitgepraat, want dat kon uit de hand lopen en vóór alles moest de vrede worden bewaard. Ik leerde daardoor dat afstand houden veiligheid biedt. Zo had zij dat weer meegekregen in haar opvoeding en ongemerkt gaf ze het weer door aan mij. En voor mij was dat heel lang een fijn mechanisme. Ik had daardoor vrijwel nooit ruzie, kon met iedereen goed opschieten maar werkte me ondertussen wel uit de naad om het iedereen naar de zin te maken en ging confrontaties uit de weg.

De keerzijde van de medaille

Misschien herken je er iets in van jezelf, of juist helemaal niet. Ben jij iemand die juist altijd de confrontatie aangaat. Heb je wellicht niet zoveel vertrouwen gekregen en moet jij je daardoor voortdurend bewijzen. Je bent er dan aan gewend geraakt om je al te verdedigen voor je ook maar enigszins wordt aangevallen. Dat systeem zorgt ervoor dat je niet zo snel kritiek krijgt omdat een ander bang is de volle laag terug te krijgen. Je hebt daardoor een “veilige” wereld voor jezelf gecreëerd die je een hele tijd goed van pas komt. Het kan ook zijn dat je snel vlucht in “arme ik” gedrag, als je bijvoorbeeld als kind vaak werd afgewezen, werd overruled door je ouders of andere opvoeders. Om de aandacht te krijgen die je nodig hebt, kruip je in de slachtofferrol; kijk eens hoe zielig ik ben. Al deze mechanismen zijn in feite hulpmiddelen om een bepaalde tijd van ons leven goed door te komen en ze zijn in beginsel dus positief. De keerzijde is echter dat op een zeker moment in ons leven de tijd aanbreekt dat we er “last” van krijgen.

Tijd om los te laten

We kunnen dat merken aan allerlei dingen, je voelt je moe, leeg, uitgeput, ontevreden, futloos of boos, kwaad op van alles en iedereen. Het gekke is dat je vaak geen idee hebt waar dat gevoel vandaan komt. Er is ogenschijnlijk niets veranderd in je leven, maar niets lijkt meer hetzelfde. De onvrede voert de boventoon. Dan is het tijd om in de spiegel te kijken. Wat zie je daar, is dat het beeld van wie je ook graag wilt zijn? Of leef je het leven van iemand anders, ben je voortdurend aan het toneelspelen en weet je al niet eens meer wie je eigenlijk bent. Ga dan niet bij de pakken neerzitten want je hebt een cadeau gekregen van moeder natuur, het is tijd om los te laten. De oude mechanismen werken niet meer en je bent toe aan een veranderingsproces. Je mag loslaten wat niet meer werkt en op zoek gaan naar dat wat je energie geeft, waar je blij van wordt. En hoe je dat doet? De belangrijkste stap is dat je het ziet, dat je je bewust wordt van je eigen patronen. Alleen al de bewustwording zet dat proces van verandering in gang. En lukt het je niet alleen? Zoek hulp, want echt, het is de moeite waard. De hoogste tijd om inzicht te krijgen in wie je werkelijk bent!

Angst is universeel, iedereen heeft er af en toe, of heel regelmatig mee te maken. Het is heel normaal om angst te voelen. In principe is angst een natuurlijke beschermer, het waarschuwt je voor gevaar en brengt je systeem in staat van paraatheid. Je voelt het aan het kloppen van je hart, je bloeddruk gaat omhoog, je spieren spannen zich aan, je transpireert en je ademhaling versnelt. En ja, als er een wild dier op je afkomt is het superhandig dat je systeem je helpt om te ontsnappen aan het gevaar. Tot zo ver de angst die heel normaal is.

Maar door allerlei omstandigheden kan het zijn dat je systeem zo onder spanning staat dat het elke keer in die staat van paraatheid komt, je voelt de angst opkomen terwijl er geen gevaar dreigt.

Vechten, vluchten of bevriezen

Zo’n “aanval” van angst duurt nooit lang, maar doordat je het als heel bedreigend ervaart is de kans groot dat het je nog een hele tijd bezig houdt. En ook dat is heel normaal, want je lichaam heeft zich voorbereid op een noodsituatie. Al je energie is samengepakt om te vechten, te vluchten of te bevriezen. Je kent vast wel voorbeelden uit je eigen leven, ik in ieder geval wel. Je zit rustig in een zaal naar iemand te luisteren en zo uit het niets komt er onrust in je, en je zou weg willen, al weet je niet waarheen. Of je ligt even lekker in de zon te genieten van het mooie weer en je wordt overvallen door allerlei dwaze gedachten die met je op de loop gaan, weg ontspanning. Wie kent niet de angsten die je kunt uitstaan voor enge ziektes, voor de gedachte alleen al aan het moeten missen van iemand die je lief is.
De ene keer vlucht je in je werk, in je social media, in een boek. Een andere keer lijk je te bevriezen, krijg je niets meer uit je handen. Of je gaat in gevecht met jezelf of met anderen, en door dat vechten kun je je losmaken van je onrust, voel je het niet meer zo.

FEAR, wat doe jij?

Wellicht herken je jezelf in één of meer van de bovenstaande reacties, ben jij ook iemand die bij angst alles vergeet en overgaat op de automatische piloot van vechten, vluchten of bevriezen. Let maar eens goed op wat jouw eerste reactie is als je onrust voelt opkomen. Wat doe je dan, bekijk je het eerst eens rustig of laat je je leiden door wat je voelt. De beste reactie op angst is die van Face Everything And Rise. Zie alles onder ogen en sta op. Als je bang bent in het donker, doe dan het licht aan en kijk of er iets is om bang voor te zijn, met andere woorden, kijk het spook in de ogen. Alles wat er is aan onrust in ons leven, is een signaal van ons systeem dat ons eraan wil herinneren dat we ons zelf voorbij lopen, dat we niet in het hier en nu zijn maar overal en nergens. Als we stilstaan, het spook in ogen kijken, dan kan de angst onze kracht worden. De angst brengt ons dan op het spoor van ons verlangen. We hoeven daarvoor niet precies te weten waar de angst vandaan komt, veel interessanter is het waar het ons naartoe wil brengen. Het wil ons namelijk terug brengen naar de kern, naar die plek waar rust en geborgenheid te vinden zijn. Het spook in de ogen kijken, onderzoeken waar en wanneer we onszelf voorbij lopen, in de steek laten of onszelf op de kop geven. Het licht van onze aandacht kan ervoor zorgen dat de angst verandert van vijand naar vriend. Voor veel mensen is het moeilijk om dit op eigen houtje te doen, en dat is ook niet nodig. Zoek hulp die past bij jou, praat erover, blijf niet de gevangen zitten in je eigen cirkel van angst. En denk vooral niet dat je de enige bent!

Face Everything And Rise!

Een veelgehoorde tekst, en in ieder geval voor mij zeer herkenbaar! Hoe komt het dat we het vaak zo ervaren, dat de tijd door onze vingers glipt? Daarover nadenkend komt er een beeld bij me op van iets wat ik regelmatig ervaar tijdens vakanties. Als we gearriveerd zijn op de plaats van bestemming heb ik eerst vaak het idee alsof ik op een tussenstation ben beland. Ik ben niet meer thuis, maar ik ben ook nog niet op de plek van bestemming. De klok is niet meer leidend, maar ik let nog wel op hoe laat het is. Vervolgens kom ik echt “aan” en krijg ik het idee dat ik een zee van tijd heb. Een heerlijk gevoel van vrijheid, en ook het besef dat er veel tijd zit in een dag, want wat kun je eigenlijk veel verschillende dingen doen op één dag!

De tijd als vervreemding

De dagen gaan voorbij, ik geniet volop van al die niet vooraf ingevulde tijd. Maar dan komt onherroepelijk “de tweede helft”, ik realiseer me dat ik vanaf dat moment ga aftellen. En met het aftellen voel ik ook dat de tijd weer een andere dimensie krijgt, een soort vervreemding van het gevoel van vrijheid. Er komt een grens in zicht. De tijd van onbevangen genieten, lummelen, luieren en lezen gaat geleidelijk over in een afgebakend terrein van willen, kunnen en moeten. Ik begin alweer te denken aan wat er thuis en op mijn werk op me wacht en maak alvast een planning voor de eerste dagen. De tijd lijkt weer sneller te gaan en glipt me door de vingers.

Zorg ervoor dat je zelf de piloot bent

Wat kan ik leren van deze ervaring, hoe kan ik zorgen dat ik dat gevoel van vrijheid ook tijdens mijn leven van alledag ervaar en dat ik daarvoor niet op vakantie hoef te gaan? Ik denk dat de centrale vraag is: “waar ben ik in mijn gedachten, ben ik in het verleden, ben ik in de toekomst of ben ik in het nu?” Als jij ook zo iemand bent die het gevoel heeft dat de tijd vliegt, ga dan regelmatig even rustig zitten en kijk naar jezelf en naar je gedachten. Wat gaat er door je heen, gaan die gedachten over nu, over wat je op dit moment moet, gaan ze over wat je al gedaan hebt of ben je bezig met wat er allemaal wel zou kunnen gebeuren, bezig met toekomst voorspellen? Als je eerlijk kijkt ontdek je dat je gedachten voortdurend over het verleden of over de toekomst gaan en dat het nu, op dit moment, best wel goed met je gaat. Op het moment dat je je dat realiseert stap je uit de tijd en voel je een diepe ontspanning. Ieder moment dat je ervoor kiest om echt in het nu te zijn, komt er rust in je systeem, ontsnap je als het ware aan de tijd. Onze grootste geluksmomenten zijn die momenten dat we volledig aanwezig zijn, niet in het verleden, niet in de toekomst, maar in het hier en nu. Ga de uitdaging aan en word de piloot van je eigen tijd, want zoals Phil Bosmans het zo mooi zegt: “Tijd is geen snelweg tussen de wieg en het graf, maar ruimte om te parkeren in de zon!”

Je hebt van die momenten dat het niet stroomt, alles lijkt bevroren, ook al is het lente.

Je hebt wel plannen, maar het lukt je niet aan de slag te gaan. Die kast die je nog steeds niet hebt opgeruimd, je vriendin waar je nodig mee af moet spreken, de administratie die maar ophoopt, dat kamertje opknappen, tijd maken voor een wandeling. Het lukt je gewoon niet. Het lijkt of je nog midden in de winter zit. En van binnen knaagt het aan je, mopper je voortdurend op jezelf. Waarom krijg ik dat nu niet voor elkaar. Iedereen om me heen kan het wel, alleen ik ben zo’n sukkel, wat is er mis met mij?

Je bent niet je gedachten, je hebt ze

Die cirkel van negatieve gedachten houdt je dan volledig in haar macht en het gaat van kwaad tot erger. En je weet natuurlijk al lang dat het je niet zal helpen, maar hoe kom je uit die cirkel? Het is belangrijk om te weten dat al die oordelen die je hebt over jezelf alleen maar gedachten zijn. Gedachten die eindeloos doorgaan in je hoofd. Hoe fijn zou het zijn als er een uitknop op zou zitten! Om een begin te maken met het doorbreken van die negatieve spiraal kan het helpen om je te realiseren dat je niet je gedachten bent. Als je denkt “wat ben ik een sukkel”, is dat alleen maar een gedachte, maar die gedachte veroorzaakt een negatief gevoel bij jezelf. Probeer het volgende maar eens uit, in plaats van te denken “wat ben ik toch een sukkel!” zeg je tegen jezelf “ze denkt dat ze een sukkel is!” of in plaats van: “iedereen kan het behalve ik” zeg je “hij denkt dat iedereen het kan behalve hij” en kijk dan eens wat het met je doet, voel je een verschil? Je kunt dat steeds oefenen met negatieve gedachten die rondcirkelen in je hoofd. Je maakt dan een begin met het ontdekken dat je gedachten hebt maar dat je die niet bent.

Lachen om jezelf

Als je echt aan de slag gaat met het oefenen van het kijken naar jezelf zal het je verbazen hoeveel effect dat heeft op je energie. Bij elke negatieve gedachte kijk je even naar jezelf vanuit een ander perspectief, alsof je jezelf ziet door het oog van een camera. En dan vraag je je af wat die persoon die je ziet aan het doen is, of het klopt wat hij of zij denkt of zegt. Vaak is het dan lachwekkend, oh jee, wat maakt ze er weer een drama van, of nou ja, zo erg is het nu ook weer niet. Je kunt dan regelmatig plezier hebben om jezelf. En omdat ook jij een stukje natuur bent, gaat de energie weer stromen en wordt het lente, volop kansen om te groeien.

Zo op het oog een logische uitspraak. Hoe werk dat dan? Als iemand duidelijk voor zijn of haar mening durft uit te komen nemen we die persoon over het algemeen behoorlijk serieus. En hij of zij krijgt vaak weinig tegengas en neemt dan aan dat iedereen het er mee eens is. We durven dan vaak onze nek niet uit te steken en laten het maar gaan of praten een beetje mee. Bijvoorbeeld op je werk, er worden negatieve verhalen over iemand vertelt, je zou wel tegengas willen geven, maar ja, wat vinden ze dan van jou, hoor je er dan nog wel bij? Of je schoonmoeder regelt een vakantie voor jullie, je hebt eigenlijk geen zin om mee te gaan, maar hoe zeg je dat zonder ruzie te krijgen? Vaak kies je dan maar voor “de lieve vrede” en je houdt je stil. Of je wordt gevraagd om te helpen schoonmaken op de school van je kind, eigenlijk past het niet in je agenda, maar ja, wie gaat het dan doen?

Hoe goed kan ik nee zeggen?
Als je je herkent in bovenstaande situaties ben je waarschijnlijk ook iemand die het moeilijk vindt om nee te zeggen. Je voelt je verantwoordelijk voor heel veel mensen en situaties of je bent bang om af te gaan, bang om afgewezen te worden. Ik vind het ook moeilijk om nee te zeggen en ik ervaar dat soms als knap lastig. Want als je dan weer eens ja hebt gezegd wat eigenlijk een nee had moeten zijn, hoe vervelend voel je je dan. Het voelt als falen, als mislukken, als jezelf in de steek laten. Je wordt er moe van.

Gelukkig is het nooit te laat om nee te leren zeggen
De hoogste tijd dus om daarmee aan de slag te gaan, om te oefenen met geloofwaardig zijn. Eerst in het klein, bij kleine beslissingen nadenken of dit echt is wat je wilt, of het een volmondig “ja” is. Ga je wel of niet koffiedrinken bij je moeder, wil ik het echt of ga ik alleen uit verplichting? Of je meegaat naar dat concert, doe ik het omdat ik er zin in hebt of omdat ik mijn vriend niet wil teleurstellen? Als een collega vraagt om feedback, speel ik dan op safe of durf ik opbouwende kritiek te geven? En iedere keer dat het je lukt merk je dat je er plezier in krijgt om te luisteren naar je “eigen wijsheid”, je wordt er blij van! Er is namelijk iets in jou dat altijd weet of het klopt wat je zegt. En als bonus wordt je ook voor je omgeving zichtbaarder, zien ze je staan en gaan rekening met je houden omdat ze merken dat je nee kunt zeggen!

Zin om actief op zoek te gaan naar jouw “eigen wijsheid”?
Neem gerust vrijblijvend contact met me op! 

Tja, dat klinkt mooi, maar kan ik dat ook? Als ik terugkijk naar mijn leven tot nu toe, over welke stenen ben ik dan gestruikeld, en in hoeverre is het me gelukt om er een trap van te maken.

De steen van overgevoeligheid

Het eerste wat bij me naar boven komt is de steen van overgevoeligheid. Ik was en ben nog steeds snel van mijn stuk gebracht als iemand een felle kritische opmerking over mij maakt. In het verleden blokkeerde ik dan en was ik niet in staat om er op een normale manier op te reageren. Deze steen is tijdens allerlei leerprocessen redelijk omgeturnd naar een trap van begrip. In de eerste plaats begrip voor mezelf, voor hoe ik in elkaar zit, dat er iets wordt gezegd over wat ik doe en niet over wie ik ben. En in de tweede plaats helpt dit begrip mij om mensen om me heen die met hetzelfde worstelen beter te kunnen begrijpen.

De steen van uitputting

Een steen die me zwaar heeft gewogen is die van beter voor anderen zorgen dan voor mezelf. Deze steen putte me volledig uit. Ik had niet door dat ik op die manier mezelf leegzoog. Alle energie raakte op en dan komt er een moment dat je niets meer te geven hebt. Deze steen heeft me geleerd dat je voor alles eerst goed voor jezelf moet leren zorgen. Leren zien waar je blij van wordt, wat je nodig hebt om op te laden, waar je hart sneller van gaat kloppen. Tijd nemen om te parkeren in de zon, zoals Phil Bosmans dat zo mooi zegt. Leren dat er balans moet zijn tussen geven en nemen, en ook jezelf toevertrouwen aan de ander, hulp vragen. Deze steen werd een trap naar meer gelijkwaardigheid binnen relaties, naar meer zichtbaar worden zodat de ander je ook echt ziet staan. En natuurlijk is die trap nooit af, maar wel kom je geleidelijk een treetje hoger.

En jij, welke stenen draag jij mee. Van welke heb je al een trap gebouwd en welke stenen hebben nog een bouwplan nodig?

Verder praten? Neem gerust vrijblijvend contact op: hannie@re-spectcoaching.nl.