Als je bovenstaand figuur goed bekijkt dan zie je dat het hoofd al verder is dan de romp. Als we haast hebben helt ons bovenlichaam naar voren, we reiken verder dan het punt waar we ons bevinden. Misschien denk je, nou, dat is niet op mij van toepassing, ik heb niet zo’n haast. Leuk om dan eens op te letten of het echt zo is. Kijk is naar jezelf als je een stukje loopt voor je plezier, of om de hond uit te laten. Hoe loop je dan? Staat je hoofd recht boven je romp? Zo niet, kijk dan eens wat voor verschil je voelt als je bewust ietsje langzamer gaat lopen dan je eigenlijk zou willen. Wat verandert er dan in je beleving van het moment? Groot kans dat je merkt dat je bezig bent met allerlei dingen behalve met het nu. Je maakt misschien al plannen voor volgende week of denkt aan alles wat er achter je ligt. Doe de proef op de som en loop eens met aandacht voor de plek waar je je voeten neerzet en neem dan waar wat er gebeurt in je lijf. Dat wat je aandacht geeft groeit. Geef je je aandacht aan wat er nu gebeurt, dan ben je wat je noemt “mindful”, en mindful zijn geeft rust in je hoofd en in je lichaam.
Het doel van de haast
Wat maakt nu dat ons hoofd zo vaak al verder is dan ons hart? Het hoofd is vol gedachten, en zoals je waarschijnlijk wel gemerkt hebt, heel vaak dezelfde gedachten. Het lijkt of we rondjes draaien, en jammer genoeg zit er geen uit knop op. Laten we eens een voorbeeld nemen. Ik kijk in mijn agenda en zie dat de volgende week stampvol staat met van alles. In mijn hoofd ontstaat lichte paniek, hoe ga ik dat allemaal redden? Mijn gedachten draaien steeds hetzelfde rondje, druk, druk, druk, opschieten, opschieten. Ik kom in een soort alert stand, als ik ’s nachts wakker wordt denk ik meteen aan alles wat ik nog moet. En overdag sta ik in een soort overlevingsstand, ik doe wat ik kan, maar in wezen ben ik niet er niet echt, ik speel de rollen die van mij worden gevraagd. Waarvoor dient dan toch die haast, wat maakt dat ik mijzelf dat allemaal opleg? Onder die haast hou ik van alles verborgen, want wie of wat ben ik nog als ik dit allemaal niet meer doe? Als ik niet voldoe aan waar iedereen inmiddels op rekent, ben ik dan nog wel geliefd, tel ik dan nog mee?
Een ander voorbeeld: Ik heb een lege agenda, en in mijn hoofd ontstaat weer dezelfde lichte paniek. Hoe ga ik de tijd vullen, hoe kom ik al die uren en dagen door? Ik gedachten zie ik het al voor me, doelloos en alleen, een zinloze toekomst. Ik haast me om mezelf op andere gedachten te brengen, niet aan denken, pak maar snel een boek of de ipad, ga op zoek naar al mijn virtuele vrienden en doodt daarmee de tijd. Ondertussen heeft de angst me te pakken, wie zit er nog op mij te wachten, voor wie ben ik nog belangrijk?
Al die gedachten en oordelen over onszelf, die houden we in stand door er steeds mee door te gaan.
De kalmte van het hart
Hoe komen we los van die cirkels van zinloze gedachten en patronen van altijd maar doorgaan of niet aan de gang kunnen komen. Eerst en vooral helpt het om te zien waar je mee bezig bent, wat is jouw denkpatroon, waarin zoek jij het? Ik ben zelf iemand van de hurry, van het opschieten. Het opschieten helpt mij om niet na te hoeven denken over wat ik echt met mijn leven wil, het houdt me weg bij mijn verlangen. Hoe dom zal je denken, wie houdt zichzelf nu weg bij het verlangen. Maar ja, je verlangen leven, dat houdt ook in dat je uit je comfortzone moet, dat je uitdagingen moet aangaan. En dat is nu net wat ik lastig vind, ik wil wel graag mijn verlangen leven maar dan met een soort zekerheid vooraf dat het lukt. Herken je dat? Wat mij helpt om los te komen uit die zinloze cirkels is bijvoorbeeld een stukje wandelen op de Lemelerberg. Wandelen met aandacht. Ik kom dan anders thuis, meer op mijn gemak, dichter bij wie ik ben. Door dat wandelen kan ik weer tanken uit de kalmte van mijn hart, kom ik weer op het spoor wat een volgende stap kan zijn. Maar ook het lezen van een boek, het luisteren naar muziek of buiten zitten en gewoon luisteren naar de vogels, allemaal middelen om weer beter in contact te komen met wie je bent en om te weten wat je volgende stap zal zijn. De beste remedie is om erover te praten, te vertellen wat je bezighoudt, waar je bang voor bent of waar je naar verlangt. Je zult versteld staan hoe herkenbaar het is voor anderen. Je kunt er dan samen grapjes over maken en zo elkaar helpen om steeds weer een stapje verder te komen.